نوکیا N95 گوشی عجیبی بود و گاهی اوقات بسیار بسیار جلوتر از زمان خود سیر می‌کرد. این گوشی را می‌توان اوج بلوغ سیستم‌عامل سیمبین در سال ۲۰۰۷ دانست؛ آیفون تا سال ۲۰۰۸ از اپ استور بی‌بهره بود؛ GPS نداشت و از یک دوربین دو مگاپیکسلی بهره می‌برد که حتی نمی‌توانستید با آن فیلمبرداری کنید. از طرفی نوکیا N95 مجهز به دوربین ۵ مگاپیکسلی و قادر به فیلمبرداری VGA بود.
داشتن یک نمایشگر ۲.۸ اینچی در آن سال موضوعی لوکس به حساب می‌آمد. نوکیا N95 با بهره‌مندی از قابلیت‌های ارتباطی 3G و وای فای، تمامی امکانات مرور وب را در اختیارتان قرار می‌داد. این گوشی از بلوتوث نسل دوم نیز بهره می‌برد. مهم‌ترین و بارز‌ترین وجه تمایز این گوشی با دیگر گوشیهای اسلایدر (کشویی) آن زمان، در توانایی اسلاید آن به دو طرف بود. در یک طرف کیبورد و طرف دیگر مدیا پلیر قرار داشت.
اشتباهات نوکیا در انتخاب شرکای تجاری و تعلل در بروزرسانی سیستم‌عامل خود و بهینه‌سازی آن برای استفاده لمسی، باعث شد تا خیلی زود قافیه را به رقبای نوظهوری همچون آیفون و در ادامه گوشیهای اندرویدی، ببازد.