جنگ هزینه دارد؛ برای کشورهایی که آن را به راه می‌اندازند، برای سربازانی که به مبارزه می‌روند و برای غیرنظامیانی که آن را تحمل می‌کنند. برای ملت ها،قلمرو به دست می‌آید و از دست می‌رود، و گاهی اوقات دوباره به دست می‌آید و دوباره از دست می‌رود. اما برخی از ضررها دائمی هستند. زندگی‌های از دست رفته را هرگز نمی‌توان دوباره به دست آورد. اندام‌های بدن را هم نمی‌توان دوباره به دست آورد.

و در اوکراین هم وضع همینطور است.

داستان افرادی که در طول درگیری دچار قطع عضو می‌شوند، به اندازه زخم‌هایشان متنوع است. برای برخی، از دست دادن بخشی از بدن می‌تواند شبیه به مرگ باشد.

برای سربازانی که هنگام دفاع از کشورشان مجروح شده‌اند، انگیزه و اعتقاد به هدفی که برای آن می‌جنگند ممکن است از نظر روانی به آن‌ها کمک کند که با قطع عضو خود کنار بیایند. برای برخی از غیرنظامیان، در حالی که وحشتِ جنگ را تجربه کرده‌اند و معلول شده اند، مدارا کردن می‌تواند بسیار سخت‌تر باشد.

برای مردان، زنان و کودکانی که دست و پای خود را در جنگ اوکراین از دست داده‌اند، این سفر تازه آغاز شده است.