عشق به سرزمین و خاک نمی‌تواند امری جدا از علاقه‌مندی به ساکنان و مردمان همان سرزمین باشد. برای کسانی که بین علاقمندی به سرزمین، شهر و دیار از یک سو و شهروندان و مردمان آن از سوی دیگر تفکیک قائل می‌شوند و این دو را همبسته و در کنار هم نمی بینندد باید گفت دچار نوعی آشفتگی در عالم ذهن هستند. نمی‌توان به دیاری عشق ورزید اما نسبت به سرنوشت و زندگانی مردمان آنجا بی‌تفاوت بود.
عمده تلاش و فعالیت ورزشی انجام یافته در شهر مهاباد طی بازه زمانی ۸ دهه، با وجه هویت طلبانه، علاقه و تعصب به خاک و خاص بودن این شهر پیوند محکم داشته و در همه حال و طی این دوران به نسبت طولانی این حس هویت خواهی در تمامی بدنه ورزشی شهر ابزار به غایت ارزشمندی در دست کنشگران و سیاست گذاران و فعالین ورزش برای ایجاد انگیزه و گرم نگه داشتن فعالیت‌های ورزشی بوده است. اما متاسفانه این همه داستان نیست زیرا با یک وضعیت خاصی هم روبرو می‌شویم و آن اینکه در طی این هشت دهه تمامی ورزشکاران چه مطرح و نامدار و چه کمتر شناخته شده، همەی زندگی خود را صادقانه پای اعتلای نام و آوازه دیار هزینه کردند و در انتها با صرف دوران جوانی خود نه تنها هیچگونه انتفاع مادی برای این خیل عظیم در بر نداشتە بلکه قسمت اعظم آنان در ورزش زیان‌های جبران ناپذیر مادی را نیز متحمل شدند و به جز قلیلی انگشت شمار که در قبال ورزش به نان و نوایی رسیدند بقیه ضررمند تمام و کمال این بازی داوطلبانه بودند.
حال این پرسش را اول از همه با روسای هیئت‌ها و سایر مدیران ورزشی مرتبط با ورزش در میان می‌گذاریم، آیا باز هم راه طی شده و آزموده را با همان روش منسوخ و فرسوده قدیمی میخواهید طی کنید؟ یا عاقبت‌اندیشانه و عقلایی تر از گذشته میخواهید در گود بازی باقی بمانید و نوآوری و روشی نوین را عرضه دارید؟
از تمامی دوستان و صاحب نظران استدعا دارم که مسئله را جدی بگیرید چون هم عشق به آب و خاک، هم دارا بودن ورزشی محکم و استخوان‌دار در گرو جوابی است که به صورت مسئله یعنی چگونگی نگاهمان به حل معیشت و درآمد ورزشکاران و زندگی انان بعد از پایان دوران ورزشیشان مربوط می‌گردد و پاسخ بدان از دو حالت خارج نیست:
1- آیا مانند گذشته و در انتهای راه و بعد از پایان دوران ورزشی ورزشکاران با اهدای واژه پیشکسوت به آنان میخواهید بدرقه راهشان باشید.
2ـ یا این بار از دریچه عشق به شهر ، دیار و شهروندان که یقیناً مشمول حال تمامی ورزشکاران نیز خواهد شد به مسئله ورود پیدا می‌کنید و از همان قدم‌های نخستین حل معیشت و زندگی ورزشکاران دغدغه خاطرتان خواهد بود؟
به عنوان مخلص کلام باز از شما مدیران تقاضا دارم خودتان فکر و اقدام عملی در این راستا انجام دهید تا نام خود را جاودانه سازید.
نپرسید راه حل چیست!؟ اگر مدیرانی دارای اندیشه و فکر هستید، راه حل را پیدا کنید.
کانون ورزشی زانا
عطا کاویان