کسی این روزها از شنیدن اخبار منفی درباره شورا و شهرداری مهاباد متعجب نمیشود، اما مصوبه شورا درباره تبدیل ضلع شمالی پارک سید قطب به مغازه از هر لحاظ نوبر و عجیب است. البته این نبش قبر یک مصوبه قدیمی دوره سوم شوراها است که همان زمان با اعتراض مردم و فعالان مدنی مواجه شد و مسکوت ماند.
پارک سید قطب فقط یک پهنه زیست محیطی نیست، بلکه با قدمتی بیش از نیم قرن به بخشی از میراث فرهنگی شهر تبدیل شده و تجاوز به آن دستبرد به حافظه بصری و خاطره جمعی و حقوق مادی و معنوی چند نسل و دهها هزار انسان است.
خیابانی که پارک مزبور در آن قرار دارد با قدمتی بیش از صد سال یکی از قدیمی ترین معابر شهر است. مسجد شاه درویش که شهدای نام آور جنگ جهانی اول در آن آرمیده اند، در همین خیابان قرار دارد.
همین چند روز پیش بود که دست تغافل و کژفهمی دبیرستانی شصت ساله را در مجاورت این مسجد برای نوسازی با خاک یکسان کرد. در تمام دنیا اینگونه مکانها از بها و ارزشی یگانه و بی بدیل برخوردارند.
زیبایی پارک سید قطب به اختلاف سطح ضلع شمالی آن با ضلع جنوبی اش است که در مجاورت رودخانه قرار دارد. وقتی این اختلاف سطح از بین برود دیگر چیزی نمی ماند.
درست است که رویکرد اساسی شهرداریها برای اداره شهر در سالهای گذشته شهر فروشی بوده، اما یقینا نه تا این حد که مثلا شهرداری تهران پارک شهر و پارک لاله و شهرداری تبریز باغ گلستان را بفروشد.
درآمدزایی به هر قیمتی مطلوب نیست و می تواند به ضد خود بدل می شود. تجربه یکسال گذشته نشان داده که مردم مهاباد باید انتظار خود را از شورای فعلی به حداقل برسانند.
اگر حقوق کارکنان را پرداخت، فضای سبز را در حد فعلی حفظ و امکانات و زیرساختها را نگهداری کنند هنر کرده اند.