جاده‌ی برهان؛ زخمی که سال‌هاست درمان نمی‌شود

در دل این سرزمین، جاده‌هایی وجود دارند که بیش از هر چیز، نشان بی‌توجهی و بی‌برنامگی را بر خود حمل می‌کنند. جاده‌ی برهان یکی از همان مسیرهایی است که سال‌هاست مردم منطقه با جان و دل از آن می‌گذرند، اما هر عبورشان با ترس و اضطراب همراه است.

سال‌ها وعده شنیده‌ایم؛ وعده‌ی آسفالت‌کشی، دو بانده شدن، خط‌کشی استاندارد، نصب علائم راهنمایی و رانندگی، و حتی وعده‌ی روشنایی مسیر. اما در عمل، هیچ اتفاقی نیفتاده است. این جاده، با چاله‌چوله‌های بی‌پایان، نبود تابلوهای هشداردهنده، فقدان شانه‌ی ایمنی و نبود کوچک‌ترین نشانه‌ای از استانداردهای راه‌سازی، به مسیری خطرناک و مرگ‌آفرین بدل شده است.

هر روز صدها خودرو از این جاده عبور می‌کنند؛ خودروهایی که بیشترشان نیز خود از استاندارد لازم بی‌بهره‌اند. رانندگانی که ناچارند با سرعت زیاد و گاه تعجیل برای جبران زمان از دست‌رفته در مسیرهای پرخطر حرکت کنند. نتیجه چیست؟ تصادفات پیاپی، جان‌های از دست‌رفته، خانواده‌هایی داغدار و سکوتی سنگین از سوی مسئولان.

نمونه‌ی تلخ و دردناک آن، حادثه‌ی دل‌خراش هفته‌ی گذشته است؛ جوانی که سال‌ها در اروپا زندگی کرده بود و به شوق دیدار خانواده و روستای زادگاهش به وطن بازگشته بود، در همین جاده‌ی بی‌رحم، جان خود را از دست داد. مرگی که نه حاصل سرنوشت، بلکه نتیجه‌ی مستقیم بی‌توجهی، سوءمدیریت و بی‌عدالتی مزمن است.

جاده‌ی برهان فقط یک مسیر ارتباطی نیست؛ شریان حیاتی روستاهای متعدد و محل تردد صدها خودرو است. اما گویا در نگاه تصمیم‌گیران، این منطقه و مردمش در اولویت هیچ برنامه‌ای نیستند.

چرا هرچه از مرکز استان دورتر می‌شویم، سهم مردم از امکانات و خدمات کمتر می‌شود؟ آیا امنیت جانی مردم این منطقه، از ارزش انسانی کمتری برخوردار است؟

تبعیض در نگاه تصمیم‌گیرندگان نه‌تنها در پروژه‌های عمرانی، بلکه در تصمیم‌گیری‌های کلان نیز ریشه دوانده است. انگار مردم این بخش‌ها فراموش‌شدگانی هستند که فقط در زمان انتخابات و گزارش‌های نمایشی به یادشان می‌افتند.

اکنون وقت آن است که نماینده و مدیران شهری از حد گفت‌وگو و مکاتبه فراتر بروند. مردم انتظار دارند صدای آنان با قدرت، جدیت و پیگیری مستمر در سطوح بالای تصمیم‌گیری شنیده شود. انتظار دارند اقدام‌ها از حد جلسات و وعده‌ها عبور کند و در عمل به بهبود جاده و امنیت آن منجر شود. امروز نیاز به تصمیم قاطع، پیگیری عملی و مطالبه‌گری واقعی است، نه تکرار وعده‌ها و بیان مشکلاتی که سال‌هاست همه از آن آگاه‌اند.

بی‌توجهی به جاده برهان تنها نادیده گرفتن آسفالت و تابلو نیست؛ نادیده گرفتن حق زندگی امن مردم است. مردمی که مالیات می‌پردازند، رأی می‌دهند، در تولید و کشاورزی نقش دارند، اما نصیبشان جاده‌ای است که هر لحظه می‌تواند جانشان را بگیرد.

امروز وقت آن است که نگاه‌ها از شعار به عمل برسد. جاده برهان باید دیده شود، نه در گزارش‌ها و آمارها، بلکه در عمل و با اقدام فوری. این جاده، سال‌هاست فریاد می‌زند — اما گویا گوش شنوا کم است.